این روزها

عجب روزی بود دیروز ،‌اصلا عجب هفته ای شده این هتفته ... از اول بد بیاری پشت بدبیاری ، استرس پشت استرس ... بعد حل شدن یه سری مشکلات مزخرف کاری دیروز عصر پیام اومد دنبالم که بریم خونه (‌آخه محل کار من تو جاده کرجه ) داشتیم از فرعی کنار شرکت رد می شدیم که یه بچه بی هوا پرید جلو ماشین ... خدا رو صد هزارمرتبه شکر بچه ظاهرا سالم بود ، سریع بردیمش یه دکتر توی همون محل ؛ دکتر گفت ان شاالله که هیچی نشده، فقط اگه سرش آسیب ندیده باشه خوب بود . الان هم که ایشالا از خواب پا شده و داری بازی می کنه . (وای خدا یعنی می شه به تلفنم زنگ نزنن ، یعنی بچه خوب خوب خوب باشه !‌؟ )  

***

اما تلخ ترین جای این بدبیاری ها بی کسی ما بود ، گرچه خدا رو شکر جفتمون پدر مادر مهربون و خوب داریم ؛ ولی به کوچکترین حدی نمی شه روشون حساب کرد ،یعنی ضررش بیش از عافیتشه انگار . هر وقت هر مشکلیمو با خونواده خودم مطرح کردم هزار و یک سرزنش شنیدم و آخرشم کلی مشکل رو واسه ام پیچیده تر می کنن و از زندگی پشیمون می شم .   

***

دیروز همکار هم با ما بود ؛ خدا وکیلی آرامشی که بخرج داد به شدت موثر بود و جلوی برخورد احساسی ما رو گرفت . خیلی مرسی ازش .  

*** 

این دو روز اخیر به شدت احساسات گذشته ام نسبت به خواهریم داره تشدید می شه . همه عمر این زرنگی و رندیش آزارم می داده .  

همین .  

فعلا به جز احساس دل گرفتگی شدید از خونواده حس بد دیگه ای ندارم . بر خلاف همه تلخی ها امید وارم به شدت .  

*** 

همسری تو اتفاق دیشب به شدت از نظر روحی داغون شد ، اما به من نمی گه ... از بس آقا و درونگراس این پسر ، خیلی نگرانشم .