۶۷

یکی از بزرگترین معضل های هر روز من خمیازه کشیدنه ؛ همیشه خمیازه دارم ،‌همیشه خوابم ، نمی دونم این کسر خواب با کدوم خواب جبران می شه ؟ بازهم امروز وقت دندونپزشکی دارم . کی این همه هزینه تموم می شه نمی دونم بخدا . یه حساب سر انگشتی که می کنم ، همه حقوق 5 ماه اخیرم رو دادم واسه دوا درمون .  

دیروز عصری یه دعوای مسخره با همسری کردم . بنده خدا هنگ کرده بود ؛ خودمم هنگ کرده بودم .. یهو بیخود بی جهت عصبانی می شم وداغ می کنم . انتظار دارم اون همه فکرها و نگرانی ها و دغدغه های درونم رو از حفظ بلد باشه . البته اینم می دونم و خودش هم می دونه که دلخوری های گاه و بیگاه من خیلی وقتا به خطر خونسردی عجیب اون بوده و هست . همسری خیلی خونسرده و من خیلی جوشی ام . دیشب که مامانش زنگ زد و واسه سر نزدمون گله کرد ؛ خیلی راحت و خونسرد باهاش برخورد کرد ؛ البته این عکس العمل همه اش هم بد نیست ، اما خودش نمی دونه که باعث توقعات بی جای آینده و دعواهای بی مورد می شه ... شاید این خود ما هستیم که اطرافیان مونو به هر دلیل و بی دلیل تا این حد متوقع بار می آریم .  

یعنی واقعا حتی پدر مادرامون با همه این خستگی ها و گرفتاری های ما اگه بودن ، هر هفته به ما یا پدر مادراشون سر می زدن؟ یعنی واسه یه بار خونه یکی دیگه رفتن این همه جواب پس می دادن یا از اول با یه رفتار منطقی خود محور ، خیال خودشون و اطرافیانشون رو راحت کردن؟  

مگه همین الان نیست که اگه یه روز یه کم اضافه تر زحمت کشیدن باید تا 10 روز قصه اش رو برای ما تعریف می کنن .  

آخه چرا این همه محجوبی عشق من ؟ها ؟   

کاش همه وقتمون یه هفته همه اش مال خودمون بود ، مگه نه ؟  

پی نوشت :‌این جانب همسرم رو دوس دارم  

پی نوشت پی نوشت قبلی : کاش تو هم یه بلاگ داشتی